POZORIŠTE NA VODI
Španska sapunica od vojvođanske bare
„Izbiračica” Koste Trifkovića, u režiji i adaptaciji Ratka Radivojevića i izvođenju „Brod” teatra
Jedinstveni pozorišni poduhvat „Plovnim putevima Vojvodine” novosadskog „Brod” teatra plovi punom parom, lađa „Dunda” je u sredu ispraćena ovacijama prepunjene novobečejske gradske plaže, a u četvrtak jedinstvenu priliku da u svom mestu vide „Izbiračicu” Koste Trifkovića u režiji i adaptaciji Ratka Radivojevića imali su stanovnici Turije.
Vanvremenske su praktično sve drame naših velikih komediografa, a vrzino kolo u kome se vrti naš narod kao da ne može da se razreši, otud i snažno dejstvo „Izbiračice” koja se poput trojanskog konja predstavlja mimo svih elita i kultivisanih, u pravoj domaćinskoj atmosferi, baš onakvoj kakvoj se svaki dan predaje ogromna većina ljudi pred ružičastim TV ekranima.
Na prste jedne ruke se mogu prebrojati pokušaji da se u novije vreme obrade dela Koste Trifkovića, a Ratko Radivojević nakon prošlogodišnjeg „Ljubavnog pisma” sada još prefriganije bira „Izbiračicu”, dramu izbora (jesam/nisam, hoću/neću) i stanja (dečjeg) duha („vidi mene!”) u vremenu i životu koje ne prašta. Vozova zaista ima, i za Pariz, i za Ravnu Goru, i za špansko selo. A kao što voda nade svoj put, tako ce i svaki čovek, pa i društvo.
Ironija, na granici sa sarkazmom, mogla bi da bude temeljna orjentacija Radivojevićeve namere da pojača Trifkovićevu satiru. Bez nepotrebnih eksplikacija (sve je ionako savršeno jasno), igru brzog ritma i prilagođenog teksta krase i na momente odlična adaptaciona rešenja u kojim se, što se tiče razmažene miradžike Malčike, izdvaja pasaž o Marku Kraljeviću i surovom ukroćivanju (osakaćivanju) Roksande („Biraj sade!”), a zatim infiltrirana potka o velikim srpskim đeneralima i plovnim putevima Holandije, dok je, ipak, suštinska odrednica čitanja Trifkovićeve komedije „Brod” teatra – melodramski sapunični patos poznat pod šifrom „španska serija”. O, kako adekvatno!
Gluma je poverena uglavnom mlađoj gardi i predana ekipa igra (u „slučaju Turija” kroz maglu komaraca) musketarski kompaktno. Drama nije samo Malčikina u čijoj koži Neda Miljković vrlo dobro tumači zlobu, ali ne i emotivni fijasko, što sklanjanjem (odnosno proširenjem) osnovnog motiva priče verovatno ide malo i na dušu samom režiseru, ali i Tošicina kog za nijansu u suviše prepoznatljivom maniru debila igra Milovan Filipović, vec i Savetina (Maja Brukner), Miličina (Lena Drča), ali i drama prosaca Branka (Dragan Kojić) i Štancike (Boris Branković), baš kao i Malčikinih roditelja Sokolivića (Miodrag Petronje i Agota Vitkai Kučera). Prenaglašenosti, ciki, vrisci i opštoj frci i „ni traga ni glasa od glamura” (opet adekvatno) vanvremenski, kič stilizovanim kostimima (Romana Knežević) „suprotstavljeni su” efektan scenski pokret, plesno-poetski pasaži karaktera „Izbiračice” (koreografija: Andrea Stefanov Gjuzelev, muzika: Nemanja Radivojević) i svedena scenografija – „merdevine ka nebu” (Vera Galešev) – što doprinosi smirivanju duhova i grotesknoj meditativnoj atmosferi.
Igor Burić (Dnevnik, 30. jul 2005)

POZORIŠTE NA VODI
Španska sapunica od vojvođanske bare
„Izbiračica” Koste Trifkovića, u režiji i adaptaciji Ratka Radivojevića i izvođenju „Brod” teatra
Jedinstveni pozorišni poduhvat „Plovnim putevima Vojvodine” novosadskog „Brod” teatra plovi punom parom, lađa „Dunda” je u sredu ispraćena ovacijama prepunjene novobečejske gradske plaže, a u četvrtak jedinstvenu priliku da u svom mestu vide „Izbiračicu” Koste Trifkovića u režiji i adaptaciji Ratka Radivojevića imali su stanovnici Turije.Vanvremenske su praktično sve drame naših velikih komediografa, a vrzino kolo u kome se vrti naš narod kao da ne može da se razreši, otud i snažno dejstvo „Izbiračice” koja se poput trojanskog konja predstavlja mimo svih elita i kultivisanih, u pravoj domaćinskoj atmosferi, baš onakvoj kakvoj se svaki dan predaje ogromna većina ljudi pred ružičastim TV ekranima.Na prste jedne ruke se mogu prebrojati pokušaji da se u novije vreme obrade dela Koste Trifkovića, a Ratko Radivojević nakon prošlogodišnjeg „Ljubavnog pisma” sada još prefriganije bira „Izbiračicu”, dramu izbora (jesam/nisam, hoću/neću) i stanja (dečjeg) duha („vidi mene!”) u vremenu i životu koje ne prašta. Vozova zaista ima, i za Pariz, i za Ravnu Goru, i za špansko selo. A kao što voda nade svoj put, tako ce i svaki čovek, pa i društvo.Ironija, na granici sa sarkazmom, mogla bi da bude temeljna orjentacija Radivojevićeve namere da pojača Trifkovićevu satiru. Bez nepotrebnih eksplikacija (sve je ionako savršeno jasno), igru brzog ritma i prilagođenog teksta krase i na momente odlična adaptaciona rešenja u kojim se, što se tiče razmažene miradžike Malčike, izdvaja pasaž o Marku Kraljeviću i surovom ukroćivanju (osakaćivanju) Roksande („Biraj sade!”), a zatim infiltrirana potka o velikim srpskim đeneralima i plovnim putevima Holandije, dok je, ipak, suštinska odrednica čitanja Trifkovićeve komedije „Brod” teatra – melodramski sapunični patos poznat pod šifrom „španska serija”. O, kako adekvatno!Gluma je poverena uglavnom mlađoj gardi i predana ekipa igra (u „slučaju Turija” kroz maglu komaraca) musketarski kompaktno. Drama nije samo Malčikina u čijoj koži Neda Miljković vrlo dobro tumači zlobu, ali ne i emotivni fijasko, što sklanjanjem (odnosno proširenjem) osnovnog motiva priče verovatno ide malo i na dušu samom režiseru, ali i Tošicina kog za nijansu u suviše prepoznatljivom maniru debila igra Milovan Filipović, vec i Savetina (Maja Brukner), Miličina (Lena Drča), ali i drama prosaca Branka (Dragan Kojić) i Štancike (Boris Branković), baš kao i Malčikinih roditelja Sokolivića (Miodrag Petronje i Agota Vitkai Kučera). Prenaglašenosti, ciki, vrisci i opštoj frci i „ni traga ni glasa od glamura” (opet adekvatno) vanvremenski, kič stilizovanim kostimima (Romana Knežević) „suprotstavljeni su” efektan scenski pokret, plesno-poetski pasaži karaktera „Izbiračice” (koreografija: Andrea Stefanov Gjuzelev, muzika: Nemanja Radivojević) i svedena scenografija – „merdevine ka nebu” (Vera Galešev) – što doprinosi smirivanju duhova i grotesknoj meditativnoj atmosferi.
Igor Burić (Dnevnik, 30. jul 2005)